Zelfs postuum trekt Sinwar nog steeds aan de touwtjes… Vertaald fragment uit een opiniestuk in Ha’aretz van 20/9/2025: “In Its Vengeful War in Gaza, Israel Played the Tragic Role Hamas Had Scripted” door Carolina Landsmann.
Samenvatting: Hoe de omgekomen Hamas-leider Sinwar, goed vertrouwd met het zionisme en de Joodse geschiedenis, op alle knoppen van het Joodse trauma drukte (7 oktober 2023) en ook postuum nog steeds aan de touwtjes trekt.
Het doel van Hamas bij de aanval op 7 oktober was niet een militaire overwinning; Hamas beschikt niet over de middelen om die te behalen. Het doel was een Israëlische reactie uit te lokken. De moorddadige aanval van Hamas, genoeg om drie Yad Vashems te vullen, was gepland om Israël het verstand te doen verliezen, tot waanzin te drijven (drive Israel out of its mind).
Het is immers niet alleen “de rechtvaardige die de ziel van zijn dier kent”, zoals het bijbelse boek Spreuken zegt. Ook een Palestijn die in Israël gevangen heeft gezeten, kent de ziel van zijn cipiers.
Sinwar wist dat Joden hun hele leven lang zich voorbereiden op de volgende Holocaust. Daarom organiseert Israël vluchten naar Auschwitz – om te beloven dat er, mocht er ooit nog een Holocaust komen, er ditmaal teruggevochten zal worden, in plaats van als schapen naar de slachtbank te gaan.
Die conditionering werkte, ook al was het slechts tegen “terroristen op slippers,” zoals Netanyahu hen ooit noemde, en niet tegen de nazi-oorlogsmachine. Na de aanval van Hamas was er niemand meer die de poorten van de hel kon sluiten. Tragisch genoeg speelde Israël de rol die Sinwar voor het land had uitgeschreven. Het begon aan een wraakcampagne die zelfs de duivel zich niet had kunnen voorstellen.
En precies daarop had Sinwar gewacht. Hij bouwde niet aan een façade van een genocide, neen: hij deed een volledig berekende zet, die erin bestond zijn hele volk bloot te stellen aan een genocide die Israël zou uitvoeren. De Palestijnse genocide zou de bloedige schaal worden, waarop hun staat zou worden opgediend.
Sinwar, een kenner van het zionisme en van de Joden, drukte op alle knoppen van het Joodse trauma. De notitie die hij achterliet over het nemen van “een berekend risico” kan nu begrepen worden, niet enkel als een risico, maar als een ingecalculeerde genocide.
Afgaand op wat er in de Verenigde Naties gebeurt, lijkt die zet te hebben gewerkt. De wereld ziet een genocide, identificeert Israël als de verantwoordelijke, schiet wakker en komt in actie (Sinwar begreep hoe de wereld in elkaar zit, en weet hoeveel bloed er nodig is om haar te wekken).
Zoals de Holocaust de staat Israël heeft voortgebracht, zo zal deze genocide de Palestijnse staat voortbrengen. Het geweld dat Israël in Gaza pleegt, komt zo als een diplomatieke boemerang terug naar het land.
Nu ook Groot-Brittannië zich aansluit, kan men zich bijna voorstellen dat de geschiedenis opnieuw samenkomt rond het verdelingsplan van 1947. De vraag is of de Arabieren ditmaal zullen besluiten de verdeling te accepteren en zo hun historische vergissing te corrigeren, of dat zij die opnieuw zullen verwerpen. En een minstens zo interessante vraag is of de Israëli’s hun instemming met de idee van een landverdeling zullen behouden, of dat er een rolwisseling zal komen, en zij degenen zullen zijn die het verdelingsplan verwerpen.
Netanyahu meent dat hij de Gazastrook belegert, maar in werkelijkheid blijkt Sinwar de architect te zijn van een diplomatiek beleg van Israël.
[vertaling Dick Wursten]