Saint-Georges de Bouhélier / Dutch translation: J.W. Schulte Nordholt (below)
uit: La Grande Pitié. Ballades des mauvais jours. La Guerre de 14. La Mort et l’amour. Le Mystère des vivants et des morts (Fasquelle, Paris, 1945)
Ballade du Noël désiré
I
Pour nous sauver de cette pourriture
Où nous tombons avant que d’être morts,
Pour nous tirer de cette sépulture
Qui nous a pris le cœur avant le corps,
Vienne un Messie ! Ô superbe nature,
Fasse le ciel que nous soit accordé
Un nouveau Christ ! Chantez au long des granges
Et sur les flots des fleuves débordés,
Et dans les champs où saignent les vendanges :
Christ à Noël nous soit ressuscité !
II
Par les chemins tout encombrés d’ordures,
Dans les forêts, dans les champs, dans les ports,
Depuis des ans, l’espoir en vain me dure
De celui-là – qui, sans nul passeport,
Et sans bandeau ni superbe vêture,
Viendra remplir les desseins demandés,
Fera sortir les lys d’or de nos fanges,
Et nos amours aux astres accorder
Et sur nos corps pousser des ailes d’anges !
Christ à Noël nous soit ressuscité !
III
Sur cette terre, hélas ! à l’homme dure
Et meurtrière, où nul ne veut d’amour,
Il fut un âge où, par l’investiture
De l’Éternel, Christ criait aux vautours
De desceller leurs serres de tortures !
Mais nous voilà par le crime inondés
Et sans secours, en cette voie étrange
Où les démons entre eux nous jouent aux dés,
Pauvres humains que la douleur mélange !
Christ à Noël nous soit ressuscité !
Envoi
Père du ciel, des brebis, des archanges,
Et des poissons dont les lacs sont bondés,
Et des brouillards qui en neige se changent,
N’est-il donc plus de ventre non fardé
Pour enfanter le héros sans mélange ?
Christ à Noël nous soit ressuscité !
Ballade van het verlangen naar Kerstmis
[vertaling J.W. Schulte Nordholt, Als de minste der mensen. Gedichten over Christus, een bloemlezing, Ten Have, Amsterdam, 1964 | Carillon-reeks nr. 18 – Verzameld uit de poëzie van alle eeuwen]
Om ons uit de verrotting op te wekken,
waarvoor wij voor wij dood zijn zijn gezwicht,
en om ons uit het diepe graf te trekken,
waarin ons hart nog voor ons lichaam ligt,
moge de hemel thans voor ons ontdekken
een Heiland, neme een Messias aan
ons aardse lot. Zingt in de korenschuren
en op de schepen die door ‘t water gaan,
en in de wijngaard bij de rode vuren:
Christus van Kerstmis, kom om op te staan!
Langs de met stof en vuil bedekte wegen,
in wouden, velden, havens, overal,
sinds jaren straalt een verre hoop mij tegen,
een hoop op hem, die zonder omweg zal
en zonder koninklijke glans of zegen
vervullen alles wat er dient gedaan,
de koningslelie uit het slijk zal vechten,
in onze liefde sterren op doen gaan,
en aan ons lichaam engelenvleugels hechten.
Christus van Kerstmis, kom om op te staan.
Op deze aarde waar de mensen leven
van moord en doodslag, waar geen liefde is,
was er een tijd, dat God de Heer verheven
zich gaf, dat Christus in de duisternis
de duivels riep hun weerstand op te geven.
Maar zie ons thans, het kwade grijpt ons aan,
er is geen hulp, wij zijn de sporen bijster,
de duivels spelen om een lach, een traan,
wij arme mensen zijn door leed geteisterd.
Christus van Kerstmis, kom om op te staan!
O Vader der aartsengelen en schapen,
der vissen in het water af en aan,
der nevelen die in de sneeuw gaan slapen,
is er geen smalle schoot, om uit te gaan
voor hem, den held, zo goddelijk geschapen?
Christus van Kerstmis, kom om op te staan.